ترانه هایی را که شب های خسته سرودیم،دوست داشتم، شکوفه های خنده ات را، شباهتت را به گل دوست داشتم و ستاره هایی را که شبانه به چشم های تو می آمدند،اما عاشقت نبودم! رفیق نیمه راه ! رفاقتت را دوست داشتم،گریه را در فراموشی ات،باور تنهایی ام را ، ایستادگی ام را دوست داشتم و افتادنم را هر بار که به یادت می افتادم ، مثل باران سرزده ، مثل روزهای رفته دوست داشتم محبوب من! اما عاشقت نبودم! آوازی را که به پرنده ها یاد دادی دوست داشتم و حرف هایی را که به مرغ مینا و تداعی خاطراتی را که به ابر ها..... انحصار نام بهار را دوست داشتم،زانی که به درد های خونین افتادم و از مصائب لرزیدم، غصه هایی را که بی تو آمدند دوست داشتم، وقتی اینگونه می سوختم ، اما...! اما عاشقت نبودم...!
مثل انسان اما عاشقت نبودم...!